Hopkinson Smith has been called the most moving of present day lutenists...he approaches the lute's universe with a musicality which goes far beyond the seemingly limited voice of his instrument. We invite you to explore on this website the magic of his lute and its music.
„Biorąc pod uwagę stopień zamieszania, w jakim przetrwały do naszych czasów dzieła Spinacina, niektórzy krytycy mogą uznać moją rekonstrukcję jego muzyki za herezję. Ale uznałem to za konieczne.” – pisze we wstępie do swojej najnowszej płyty Hopkinson Smith – „największy poeta lutni”, jak określił go magazyn Gramophone.
Read MoreHopkinson Smith has served his historical time piecing together the disparate threads in convincing fashion, stringing his lute in an early 16th-century-type style which suits his refashionings. Like any foray into a somewhat nebulous past, his is the work of the conservator, carefully assembling the fragments with metaphorical tweezers, but also that of the artist, reviewing, remaking.
Read MorePremier volet de nos entretiens avec le luthiste américain Hopkinson Smith. Dès son plus jeune âge la musique est omniprésente. Il commence par l’apprentissage du piano. Plus tard, pour les besoins de la fanfare du lycée, il sera amené à jouer d’autres instruments : cor, trompette, guitare...
Read MoreBenoît Perrier talks to Hopkinson Smith on November 20, 2020 for the program “Écho des Pavanes” on Radio Télévision Suisse - RTS.ch
Hopkinson Smith es una de las figuras más emblemáticas de lo que en su momento se denominó “segunda generación” del movimiento historicista. Nacido en Nueva York en 1946, músico y musicólogo, Smith ha sido santo y seña para numerosas generaciones de laudistas que se han formado con él en la Schola Cantorum Basiliensis, pero también para toda una legión de aficionados que descubrieron el laúd y la vihuela gracias a sus grabaciones discográficas (muchas de ellas, en compañía de Jordi Savall) y a sus actuaciones den directo. Graduado con honores por la Universidad de Harvard, Smith trasladó a Europa en 1973 para estudiar con el guitarrista Emilio Pujol en Barcelona y con el laudista Eugen Dombois en Basilea. Aprovechando su reciente a visita a Madrid, para intervenir en uno de los ciclos que organiza la Fundación Juan March, conversamos distendidamente con Smith en un castellano que domina a la perfección.
Read MoreSeit über 50 Jahren zupft Hopkinson Smith mit seinen langen, feinen Händen das barocke Instrument. Smith gehört zu den Pionieren der Lautenmusik, die seither längstens eine Renaissance hinter sich hat. Hopkinson Smith lebt seit vielen Jahren in Basel. Annelis Berger hat den Musiker zum Gespräch getroffen.
Puzzling title: genius or something else? Given Hopkinson Smith’s long track record for well-thought-out and expressively realized performances, he is on firm ground. Mad Dog is actually a galliard by Anthony Holborne. Presented here are a number so so-called orphan pieces, many unnamed or variants of the same piece, that appear in numerous English manuscripts during the reign of Queen Elizabeth. “Wards Repose” is a title given to a John Johnson piece to honor Smith’s influential musicology professor at Harvard, John Ward. Ward considered this unnamed pavan one of Johnson’s best.
Read MoreThe American lutenist Hopkinson Smith was born in 1946. This beautiful album of lute works melancholy and spry was recorded in 2015 but released only now. A 70th-birthday present to himself, perhaps? Certainly the continued presence on this earth of an artist such as Smith, whose recordings over the years of the rich German, French, Italian, English and Spanish repertoire for guitar, vihuela and lute are surely one of the greatest musical ornaments of our own age, is worth celebrating.
Read MoreWenn ein für das Lautenspiel und überhaupt für die Alte Musik so verdienter Musiker wie Hopkinson Smith seinen 70. Geburtstag feiert, sollte es eigentlich feuilletonistische Glückwunschtelegramme und Würdigungen hageln. Doch Ende 2016 blieb es zumindest im deutschsprachigen Raum erstaunlich still.
Read MoreLuitspeler Hopkinson Smith is op zijn zeventigste nog altijd een fenomeen. Niemand die de renaissanceluit zo fris, zo knapperig en tegelijk zo weemoedig kan laten ronken als hij. Op dit album struint hij door zijn lievelingsrepertoire, de Engelse renaissance, en plukt een geheel eigen ‘best of’ bij elkaar: een reis langs diepe melancholie op dansende voeten met muziek van John Johnson, Anthony Holborne en natuurlijk ook John Dowland.
Read MoreHopkinson Smith fait chanter son luth pour offrir une seconde vie au répertoire de la Renaissance anglaise placé sous le signe de la fantaisie.
Read MoreDer sprichwörtliche verrückte Hund ist hier Lauten-Großmeister Hopkinson Smith. Als "Mad Dog" überschreitet er die Grenzen seines Instruments und enthüllt die intime Schönheit der elisabethanischen Lautenmusik.
Read MoreDer graumelierte, schlanke, braungebrannte Mann, der in Basel inmitten eines grünen, grossen Gartens lebt, könnte glatt als Schauspieler durchgehen. Der US-Amerikaner, heute 71 jährig, hat aber eine ganz andere Karriere gemacht.
Read More●音楽的経歴――
――音楽はどのように始めましたか?
ホプキンソン・スミス(以下H):子供 の頃は、ピアノのレッスンを受けてい ました。歌うことが大好きで、学校や 教会でもよく歌いました。私の父は建 築家でしたが、音楽が大好きで、家に は沢山のレコードがあり、良質な音楽 に囲まれて育ちました。そして中学校 に上がると、吹奏楽部に入りました。 トランペットやホルン、サクソフォン 等、足りないパートの楽器を任されま した(笑)。
Enregistré au monastère de Beinwil en juin 2015 par Laure Casenave-Péré. Une prise de son relativement proche pour une grande intimité avec le jeu du musicien. Le luth, tout en relief, semble évoluer sous nos oreilles avec tant de présence qu’on pourrait presque le toucher.
Read MoreIl faut être un peu naïf ou candide pour brader des enregistrements qui n’ont strictement aucune concurrence. Mais c’est sans doute la loi du “marché” que d’oublier progressivement à quel point Hopkinson Smith est un génie. Voici réunis donc en un coffret de 4 CD au prix d’un seul (!) le legs d’Hopkinson Smith pour l’éternité: ses transcriptions pour luth des Sonates et Partitas pour violon seul et des Suites pour violoncelle no 4 à 6 de Bach, ainsi que ses transcriptions pour théorbe des Suites pour violoncelle no 1 à 3. L’intelligence musicale et l’inspiration de l’interprète sont tellement élevées que les mots ne suffisent plus. J’ai écrit un jour que ce n’étaient pas là des disques, mais des leçons de vie. À saisir, absolument.
There are more Bach transcriptions available in a 4 CD box set of the works for solo violin and solo cello, Sonatas & Partitas, Suites, this time in transcriptions for lute and theorbo by the American lutenist Hopkinson Smith (naïve 8 22186 08939 2). The set is a reissue in box form of Smith’s previous CDs; the Violin Sonatas & Partitas were recorded in 1999 and the Cello Suites in 1980, 1992 and 2012. A theorbo is used for the first three cello suites and a 13-course baroque lute for the violin works and the cello suites four to six.
Read MoreAu milieu d’un flot de nouveautés, l’édition phonographique glisse des rééditions dont certaines sont des aubaines pour les mélomanes qui auraient laissé passer les publications initiales. Voici cinq conseils d’achat.
Read MoreHorizontale lyriek verrijkt met verticale diepte
In een dikwijls geciteerde bron uit Bachs tijd, afkomstig van een van zijn leerlingen, staat dat de componist in het bezit was van verschillende luiten en het instrument ook vaardig bespeelde. Hoewel talloze musicologen die uitspraak voor waar hebben aangenomen, plaatst de Amerikaanse luitspecialist Hopkinson Smith vraagtekens bij het citaat. Daarvoor moet men, zo zegt hij, alleen maar naar Bachs eigen transcriptie van de vijfde cellosuite kijken, die afzonderlijk in zijn cataloog werd opgenomen als het BWV 995.
Het register van die bewerkte suite is eigenlijk niet aangepast aan de mogelijkheden van de toen in omloop zijnde luiten. Daarnaast zijn er de bizarre vingerzettingen en de complexe akkoordgrepen, die een bekwaam luitist allicht niet als dusdanig op papier zou hebben gezet. Om die reden wordt de adaptatie, hoewel ze aan Bach zelf wordt toegeschreven, dikwijls in aangepaste versies gespeeld. Hopkinson Smith opteert bijvoorbeeld voor een transpositie naar A mineur, waardoor de partituur wat vlotter in de vingers, en bijgevolg ook in de oren, kruipt.
Ongeveer drie decennia en een half scheiden het heden van de opname die Smith in juni van het jaar 1980 van Bachs vijfde suite maakte in een kerk ergens in het rurale Frankrijk. Omdat de man inmiddels ook de eerste drie suites heeft opgenomen, verscheen bij Naïve eveneens een bundeling van de laatste drie uit de welbekende serie van zes. Met nummers vier en zes ging Smith zelf aan de slag, waarbij hij de mogelijkheden van een harmonisch instrument als een luit ten volle probeerde te benutten. Tegenover het monofoon contrapunt dat in de originele partituren voor cello op de voorgrond staat, plaatst de interpreet hier een akkoordische rijkdom die de vloeiende lyriek van de suites echter nooit in de weg staat.
Of het gerechtvaardigd is om de muziek op een dergelijke manier te verrijken? Ongetwijfeld wel. Al in Bachs tijd was de oefening van adaptatie er dikwijls een van toevoeging. En heeft Robert Schumann het horror vacui van de suites ruim anderhalve eeuw geleden niet proberen compenseren met zijn pianobegeleidingen, waarover de meningen tot op vandaag overigens nog steeds uiteen lopen?
De melodische continuïteit, het dansante karakter, de vanzelfsprekende verinnerlijkte retoriek: zoals onderlegde cellisten het allemaal te bieden hebben, zo overvalt ook Hopkinson Smith zijn luisteraars ermee. Hulde overigens voor de uitstekende opnamekwaliteit van beide opnamesessies, die hier als een homogeen geheel tot bij de luisteraar worden gebracht.
by Jan-Jakob Delanoye (Cutting Edge)
© Cutting Edge - 14 januari 2015
Blasfemie of respectabel eerbetoon: wanneer Bachs wereldvermaarde cellosuites voor een ander instrument worden bewerkt, hoe moeten we die dan beschouwen? Het antwoord is eenvoudig: het is de geest van de adaptatie die moet doen besluiten of het om een bewerking gaat die recht doet aan het origineel, of om een smakeloos aftreksel. Bij Hopkinson Smith kan dat laatste zeker niet het geval zijn. Al tientallen jaren is de Amerikaanse meester van de oude tokkelinstrumenten een monument, althans voor het nichepubliek dat musici gespecialiseerd in Renaissance en Barok op de voet volgt.
Read More